Een Persoonlijke Ervaring…

Een speldenkussen

Tijdens handwerken op de lagere school was een van onze eerste opdrachtjes het breien van een speldenkussentje. Het ging om het breien van een recht-toe-recht-aan lapje dat als het af was kon worden opgerold om dan als speldenkussentje te  gebruiken.

We kregen enkele weken om dit werkje te voltooien. Één van mijn klasgenootjes, Diane liet al in het begin een steek vallen, waardoor er een klein gaatje in haar breiwerk ontstond.  Omdat ik naast haar zat zei ik zachtjes tegen haar dat ze de steek moest oppakken, en ook andere meisjes om haar heen vertelden haar hetzelfde.  Diane was echter heel koppig, ze negeerde ons advies en breide stug door met als gevolg dat het gaatje steeds groter werd.

Diane zorgde ervoor dat onze juf haar breiwerk niet te zien kreeg. Ze rolde haar werk zorgvuldig op zodat het gat niet zichtbaar was wanneer de juf langsliep om naar onze vorderingen te kijken.   Diane moest en zou haar werkje op tijd afkrijgen zonder oponthoud.  Op de laatste dag moesten we allemaal ons breiwerk uitgevouwen op ons tafeltje leggen en ondanks al haar inspanning lukte het Diane ditkeer niet om haar gevallen steek en het nu goed zichtbare gat te verbergen. Onze juf stopte bij haar tafeltje toen ze het gat zag en zei tegen Diane dat ze al haar werk moest uitrafelen, de steek oppakken en overnieuw beginnen.

Diane gooide haar werk op de grond, begon te huilen en stormde het klaslokaal uit. Ze heeft het speldenkussen nooit opnieuw gemaakt en kreeg een onvoldoende voor haar breiwerk.

Als we onze problemen niet willen erkennen en in een vroeg stadium aanpakken, maar koppig doorgaan op dezelfde weg die niet goed voor ons is worden we steeds ongelukkiger, en wordt ons leven als een speldenkussen met steeds meer gaten. Heb je je wel eens zo gevoeld? Ter evaluatie om te bepalen waar je nu staat:
Klik op deze link Kwadrant Baanevaluatie.